رو شنا

صدای حادثه می آمد  صدا ،صدای شکستن بود

                          کسی دوباره فرو می ریخت،کسی که مثل خود من بود

صدای ریزش رویایی که گیسوان طلا را سوخت

                               صدای گم شده ی مردی که در تدارک رفتن بود

ولی زمانه چنین میخواست :چنان نباشد و برگردد

                              به سرزمین صداهایی ،که مثل سایه ،سترون بود

همیشه قسمت او سرگیجه های لکنت و لعنت...آه

                              همیشه آینه گی میکرد ،همیشه سنگ فلاخن بود

دوباره شرم و فراموشی ،دوباره لکنت جاویدان

                               دوباره مرده پرستی که اسیر وسوسه ی تن بود

<نگاه خیس اهورایی> هنوز مساله ام این است

                              چقدر گیج و نفهمم آه  چقدر مساله روشن بود!

                                                                    مرتضی دلاوری پاریزی